Duet „Bâbord-Tribord” tworzą Daniel Grall i Nico Brung.

Dan urodził się nad morzem, dzięki czemu w darze otrzymał zapach wybrzeża i muzykę, którą wiatr wygrywał na falach zacumowanych w porcie rybackich łodzi. Nic więc dziwnego, że kiedy z własnej woli przeniósł się nad Loarę zabrał ze sobą wieloletni bagaż spienionych marzeń o morzu — a pewnego dnia ujął pióro i, jak w kałamarzu, zanurzył stalówkę w gitarze. Opowiada historie o Loarze i ludziach z nią związanych, wspomina tragiczne katastrofy i starą granitową keję, śpiewa o śmiałych wypadach na pokładzie pirackiego statku.

Jego równie utalentowany przyjaciel, Nico Brung, ubarwia melodie Daniel’a dźwiękami chromatycznego akordeonu.

Każdy z nich nazbierał pokaźny żeglarski wór muzycznych doświadczeń występując w różnych muzycznych formacjach; każdy z nich przemierzył Europę koncertując na scenach niemal wszystkich marynistycznych festiwali, by w końcu pod koniec 2011 roku założyć duet “Bâbord-Tribord”.

Przepis na niezapomniane przeżycia żeglarsko - artystyczne: wystarczy zaprosić Banana Boat na scenę i ..... i już. Ich śpiew a’capella i poczucie humoru bronią się same. Zostali odkryci dla białostockiej sceny przez Elę Mińko podczas nieformalnej próby w toalecie przed występem na Shanties. Z chęcią do nas przybyli (a było to 14 lat temu!), zdobyli Grand Prix Kopyści 2001 i zawładnęli sercami białostockiej publiczności – z tego co wiemy z wzajemnością. Niechcąc zawieść białostockiej publiczności w roku 2003, gdy zabrakło czasu na dojazd na koncert samochodem, przylecieli do Białegostoku wyczarterowanym samolotem.

Charakterystyczne koszulki - sześć kawałków banana - pojawiają się wszędzie tam gdzie znajdą się ludzie, którzy chcą się dobrze bawić przy muzyce płynącej wyłącznie z sześciu męskich gardeł oraz obejrzeć jedyny w swoim rodzaju, niezwykły, uśmiechnięty - bananowo-szantowy show.

Zespół został niegdyś nazwany Uśmiechem Polskiej Sceny Szantowej. Niech więc i Wasze buzie będą zawsze uśmiechnięte kiedy ich widzicie, a oni napewno odwzajemnią to po stokroć ze sceny.

Zespół powstał jesienią 2008 roku w wyniku rozpadu Gdańskiej Formacji Szantowej. Nazwa co prawda pozostała przy Jacku Jakubowskim i Krzysztofie Jurkiewiczu, ale wraz z planowanym uzupełnieniem składu i przewidywaną zmianą brzmienia, postanowili zmienić też nazwę, nie odcinając się jednak zupełnie od ośmiu lat historii GFS.

Na krakowskich Shanties 2010 piosenka Formacji „Na strandzie Helu” zdobyła nagrodę Prezydenta Miasta Krakowa dla najlepszej współczesnej piosenki żeglarskiej. W repertuarze Formacji dominują autorskie utwory Jacka Jakubowskiego (często z tekstami Zbigniewa Gacha) i Krzysztofa Jurkiewicza, jednak od pewnego czasu zespół opracowuje na nowo, niesłusznie chyba odłożone do lamusa, piosenki z szeroko pojętego nurtu szantowego.

W folderze Festiwalu Kopyść'2000 napisaliśmy o nim: „Niedawne odkrycie Mariusza Siemiona. Na „KOPYŚCI” wystąpi po raz pierwszy, prezentując utwory własnego autorstwa.” Odkrycie było bardzo udane, a Przemek na stałe zagościł na scenach jako wykonawca piosenki żeglarskiej. Na Kopyści'2002 z zespołem Prawy Ostry zdobywa Grand Prix. Od roku 2007 występuje w duecie z Przemkiem Burelem, z którym w roku 2008 zdobywa Grand Prix Kopyści. W 2008 r koncertuje z zespołem „Szybki Montaż”, w 2010 w trio „Aura Mesy”.

Na tegorocznej Kopyści będziemy mogli wysłuchać koncertu z okazji 15-lecia jego działalności szantowej.

Z zawodu żeglarz, Jachtowy Kapitan Żeglugi Wielkiej, Białostoczanin i „Kopyściowiec” z krwi i kości. Jest z nami od początku istnienia Festiwalu. W 1979 roku założył z przyjaciółmi z 9 Białostockiej Drużyny Harcerzy zespół „Błękitna Dziewiątka" i zdobył Nagrodę Komandora AYC – główną nagrodę Kopyści. Od tamtej pory wciąż nam towarzyszy jako wykonawca, juror i przyjaciel.

Jak nikt inny potrafi w przyjemny sposób wprowadzić słuchaczy w atmosferę kubryku, przeplatając utwory muzyczne z inspirującymi anegdotami zaczerpniętymi z bogatego doświadczenia żeglarskiego. Wychował tysiące żeglarzy i tysiące zaraził miłością do piosenki żeglarskiej. Utwory w jego wykonaniu mają niezwykłą siłę - przenoszą nas na pokład żaglowców, na których kapitanował: czy to do kabiny zwanej „klasą” na Pogorii, czy mesy na pokładzie „Zawiszy Czarnego”. Na morzu kapitan, w portach i na lądzie dodatkowo muzyk i bard piosenek żeglarskich śpiewanych do białego rana. Dźwięki gitary, harmonijki ustnej i wspólne wykonanie bluesowej „Tawerny pod Dorodną Flądrą”, czy balladowego „Regulusa” to niezapomniane przeżycia po godzinach spędzonych na morzu.

Na Festiwalach KOPYŚĆ świętowaliśmy jubileusze jego debiutu estradowego: w 1999 r 20-lecie, w 2004 r 25-lecie, w 2009 30-lecie i na ubiegłorocznej Kopyści w estradowej „Tawernie pod Flądrą” 35-lecie.

“Siurawa” to człowiek-instytucja, jeden z animatorów polskiego ruchu szantowego, w czasach, kiedy ten jeszcze raczkował. Jedna z postaci kultowych i współtwórca legendarnego zespołu Stare Dzwony. To ciągle poszukujący pasjonat-marynista, radiowiec, dziennikarz, tłumacz i gawędziarz. Od 1996 do 2008r. nagrywał cotygodniowe audycje radiowe "Razem bracia, do lin!" adresowane do miłośników morza i współtworzył programy telewizyjne o tematyce morskiej. Napisał "lekturę obowiązkową" polskich miłośników muzyki mórz - antologię "Szanty i Szantymeni" zwaną powszechnie w polskim środowisku szantowym Biblią Szurawskiego oraz "Razem bracia, do lin!" i "Stan Hugill - Ostatni Shantymen".

W lutym 1999 r. okrążył Przylądek Horn na s/y "Zawisza Czarny".

Poza tym, co niezwykłe: to wirtuoz koncertiny, wciąż całym sercem oddany temu instrumentowi z dawnych pokładów. To właśnie dzięki niemu możemy poznać dźwięki tradycyjnej pieśni żeglarskiej, a także usłyszeć je na jego płycie: "Gnany wiatrem", której tytuł całkowicie oddaje charakter artysty.

Od siebie możemy dodać, że Marek to niepoprawny, ale skuteczny optymista i za każdym razem cieszymy się kiedy możemy go u siebie gościć. Z tych wszystkich względów nie może zabraknąć jego na Festiwalu w Białymstoku, bo Kopyść kocha „Siurawę”, a „Siurawa” - Kopyść:
"...dla mnie "Kopyść" jest nie tylko oryginalną, ale chyba jedyną imprezą szantową w Polsce, która ma "serce". Takie "serce". I to serce przyciąga i dobrych wykonawców, i wierną od lat publiczność, która wie, że przyjaźń rodzi przyjaźń, zapał jest zaraźliwy, i że prawem ludzkiego serca jest serce odwzajemniać. Dlatego od lat na "Kopyść" przyjeżdżam i cierpię, kiedy są lata kiedy przyjechać nie mogę."
(Marek Szurawski, Kopyść 2002)

Siłą Tonamów zawsze było śpiewanie a cappella. To oni wprowadzili do piosenki żeglarskiej elementy klasycznej harmonii zachowując przy tym zadziorność, energię i dynamikę shanty. Zespół zawsze poszukiwał nowych inspiracji i brzmień stąd częste sięganie do innych kultur i czerpanie z muzycznych źródeł nie tylko brytyjskich, ale również afrykańskich, francuskich, flamandzkich, karaibskich i niemieckich.

Tonam i Synowie powstali w 1987 roku, niedługo później wygrali festiwal Shanties w Krakowie. Na ich koncie są również nagrody publiczności, Grand Prix festiwali w Łodzi, Tarnowie, Stalowej Woli, Gdyni, Wrocławiu, itd. Długo by wymieniać wszystkie ich laury, przeglądy, festiwale, najkrócej mówiąc - wygrali wszystko co w szantach można było wygrać. Po zdobyciu krajowego rynku zaczęli koncertować za granicą. Kilkakrotnie uczestniczyli w festiwalach w Holandii, Niemczech, Francji, koncertowali w Czechach i Estonii, w 1994 r dali kilkadziesiąt koncertów w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie.

W 2008 i w 2009 roku gościli na festiwalu Kopyść, prezentując swą najlepszą formę: żywą energię, wibrujące głosy, niezapomniany show. Zostali gorąco przyjęci przez białostockich odbiorców. Po tym okresie ponownie zawiesili działalność. Powrócili na sceny z piosenką żeglarską pod presją Eli Mińko, występując w Białymstoku na ubiegłorocznej Kopyści.

Mamy nadzieję, że będą nas odwiedzać jak najczęściej!

Szanty klasyczne, ceremonialne pieśni morskie i pieśni kubryku. Pierwszy i jedyny w Polsce męski chór szantowy! Na formę zespołu składają się męskie głosy śpiewające a'capella oraz przy akompaniamencie instrumentów. Skład chóru to ludzie morza - żeglarze, marynarze, bosmani, kapitanowie, szkutnicy i dokerzy z Trójmiasta i okolic.

Założycielami chóru są znawcy i muzycy nurtu szantowego Jacek Jakubowski i Waldemar Mieczkowski. Po informacjach o powstaniu męskiego chóru słychać było głosy, że „pojawi się w końcu możliwość słuchania prawdziwych szant, a nie piosenek masowego rażenia o kolorze nieco błękitnym”. Repertuar to przegląd tradycyjnych morskich pieśni pracy znanych z wykonań oryginalnych i z polskich tłumaczeń jak: „Press Gang”, „Ruben Ranzo”(do pracy na wysokich rejach), szant pompowych oraz pieśni kubryku. Panowie śpiewają je tak, jak onegdaj na morzu bywało (a właściwie na pokładach żaglowców, które te morza przemierzały) - mocno, surowo, po męsku.