Z zawodu żeglarz, Jachtowy Kapitan Żeglugi Wielkiej, Białostoczanin i „Kopyściowiec” z krwi i kości. Jest z nami od początku istnienia Festiwalu. W 1979 roku założył z przyjaciółmi z 9 Białostockiej Drużyny Harcerzy zespół „Błękitna Dziewiątka" i zdobył Nagrodę Komandora AYC – główną nagrodę Kopyści. Od tamtej pory wciąż nam towarzyszy jako wykonawca, juror i przyjaciel.

Jak nikt inny potrafi w przyjemny sposób wprowadzić słuchaczy w atmosferę kubryku, przeplatając utwory muzyczne z inspirującymi anegdotami zaczerpniętymi z bogatego doświadczenia żeglarskiego. Wychował tysiące żeglarzy i tysiące zaraził miłością do piosenki żeglarskiej. Utwory w jego wykonaniu mają niezwykłą siłę - przenoszą nas na pokład żaglowców, na których kapitanował: czy to do kabiny zwanej „klasą” na Pogorii, czy mesy na pokładzie „Zawiszy Czarnego”. Na morzu kapitan, w portach i na lądzie dodatkowo muzyk i bard piosenek żeglarskich śpiewanych do białego rana. Dźwięki gitary, harmonijki ustnej i wspólne wykonanie bluesowej „Tawerny pod Dorodną Flądrą”, czy balladowego „Regulusa” to niezapomniane przeżycia po godzinach spędzonych na morzu.

W tym roku świętujemy 35 rocznicę jego debiutu estradowego.

W specjalnym koncercie „35 LAT – Benefis Waldemara Mieczkowskiego” wystąpią także jego przyjaciele: Jacek Jakubowski, Krzysztof Jurkiewicz, Jacek Ronkiewicz, Mariusz Kamper, Krzysztof Kowalewski, Ignacy Andrukiewicz, Krzysztof Kummer, z którymi w swej długiej karierze scenicznej współtworzył znane formacje: Tenebris, Broken Fingers Band, Gdańska Formacja Szantowa.

Ardbeg Folk w swoim repertuarze prezentuje tradycyjną muzykę celtycką spod znaku Szkocji i Zielonej Wyspy. Sami nazywają się muzykami-podróżnikami z zamiłowania. Koncertowali w Wielkiej Brytanii, Niemczech, Holandii i Korei Południowej. Nazwa zespołu oznacza przylądek w języku Celtów, ale jest także kojarzona (i słusznie) ze słynnym szkockim trunkiem – whisky.

Liderem zespołu jest Chic Henderson, który przez ponad 30 lat grał w najrozmaitszych grupach muzycznych. Publiczność ceni go za śpiew, poczucie humoru i energię, którą porywa do tańca.

Drew Robertson dorastał otoczony muzyką szetlandzkich wysp. Flirt z graniem rozpoczął od ksylofonu, harmonijki ustnej, drumli i gitary, by ostatecznie zaprzedać swą duszę mandolinie i skrzypcom. Przed Ardbeg Folk Drew występował z „Shetland Fiddlers” i „Bannim’s Haa”. Nieustająco wierny motywom muzycznym Północnego Atlantyku czerpie ogromną radość z grania dla międzynarodowej publiczności.

Polska jest krajem, do którego kochają wracać, bo „tu są ludzie, którzy rozumieją wyspiarskiego ducha folku”. A my z niecierpliwością czekamy na „Fisherman’s Blues” , „Mingulay Boat Song” czy „Ride on” w ich wykonaniu.

Polski Kanadyjczyk, czy też może kanadyjski Polak… Chłopak z Mazur, który przed dziewiętnastu laty opuścił swe rodzinne Drygały, by osiedlić się w kraju klonowego liścia. Zostawił mazurskie jeziora, ale miłość do żeglowania zabrał ze sobą i przeniósł ją na szerokie wody drapieżnych oceanów by w 2003r. zasłużyć na miano Cape Hornowca na „Zjawie”.

Od kilku lat tworzy i wykonuje autorskie piosenki. Można go spotkać na wielu festiwalach, gdzie występuje zarówno solo, jak i z towarzyszeniem przyjaciół – Krzysztofa Kowalewskiego, Waldka Mieczkowskiego czy Janka Wydry. Wielu znajomych wsparło go również w nagraniu jego solowej płyty złożonej głównie z autorskich ballad. Można na niej usłyszeć Jerzego Porębskiego, Dominikę Żukowską i Andrzeja Koryckiego oraz muzyków Formacji.

Jest nie tylko twórcą, ale i promotorem kultury morskiej. W Kanadzie organizuje imprezę polonijną Festiwal Morza.

Przepis na niezapomniane przeżycia żeglarsko - artystyczne: wystarczy zaprosić Banana Boat na scenę i ......i już. Ich śpiew a’capella i poczucie humoru bronią się same. Zostali odkryci dla białostockiej sceny przez obecną dyrektor festiwalu podczas nieformalnej próby w toalecie przed występem na Shanties. Z chęcią do nas przybyli (a było to 13 lat temu!) i zawładnęli sercami białostockiej publiczności – z tego co wiemy z wzajemnością. Koncertowali na wszystkich największych scenach szantowych w Polsce, zawitali także do Włoch, USA, Francji i Irlandii, ale jak sami mówią w Białymstoku jest ta niepowtarzalna atmosfera, do której warto wracać.

Zespół powstał jesienią 2008 roku w wyniku rozpadu Gdańskiej Formacji Szantowej. Nazwa co prawda pozostała przy Jacku Jakubowskim i Krzysztofie Jurkiewiczu, ale wraz z planowanym uzupełnieniem składu i przewidywaną zmianą brzmienia, postanowili zmienić też nazwę, nie odcinając się jednak zupełnie od ośmiu lat historii GFS. Wkrótce do składu dołączyli Dariusz Gutomski i Tomasz Conor Hałuszkiewicz. Darek – kontrabasista polecony przez znajomych – brany był pod uwagę już wcześniej, jako uzupełnienie GFS, a znajomość z Conorem trwała od końca lat dziewięćdziesiątych. Do składu Formacji można też zaliczyć Czarka Rogalskiego – kontrabasistę, który w razie potrzeby zastępuje Darka.

W połowie 2009 Formacja zaczęła nagrywanie płyty, stanowiącej podsumowanie istnienia GFS i jednocześnie mającej wytyczać kierunek muzycznych poszukiwań zespołu. Na wydawnictwie pod tytułem „RENAMEnt” znalazły się więc wyłącznie autorskie piosenki, te grane od lat przez GFS i trzy nowe kompozycje, napisane już z myślą o Formacji. W nagraniach wziął też udział Waldek Mieczkowski- założyciel Gdańskiej Formacji Szantowej, którego wkład w opracowanie starych piosenek jest bezdyskusyjny.

Na krakowskich Shanties 2010 piosenka Formacji „Na strandzie Helu” zdobyła nagrodę Prezydenta Miasta Krakowa dla najlepszej współczesnej piosenki żeglarskiej. W repertuarze Formacji dominują autorskie utwory Jacka Jakubowskiego (często z tekstami Zbigniewa Gacha) i Krzysztofa Jurkiewicza, jednak od pewnego czasu zespół opracowuje na nowo, niesłusznie chyba odłożone do lamusa, piosenki z szeroko pojętego nurtu szantowego.

Absolwentka Wydziału Malarstwa i Rzeźby wrocławskiej ASP, z zamiłowania interpretatorka tradycyjnej muzyki irlandzkiej, szkockiej, bretońskiej i amerykańskiej. Na scenie obecna od trzynastego roku życia. Brała udział w festiwalach i konkursach piosenki obcojęzycznej, zajmując najwyższe lokaty. Śpiewała pieśni gospels, blues, country a nawet ballady jazzowe, nie stroniąc od poezji śpiewanej i piosenki turystycznej. Jednak przede wszystkim, śpiewała i do dziś śpiewa i aranżuje tradycyjne pieśni irlandzkie i szkockie w „lengłidżu”, akompaniując sobie m.in. na mandolinie.

Propagatorka celtyckich ballad, znana jest fanom szant i folku z występów solowych oraz w różnych składach zespołowych. Tu znalazła swoją "niszę ekologiczną", swoich wiernych fanów, którzy widzą w niej genialną niemal wykonawczynię muzyki celtyckiej. Rodowici Irlandczycy nie mogli uwierzyć, że tak potrafi śpiewać Polka! W opinii Ambasady Irlandii Ula była najlepszą w Polsce reprezentantką tego gatunku muzyki. Występowała na Kopyści w roku 2000 i 2001. Ci, którzy mieli okazję słyszeć jej występ na pewno pamiętają jak potrafi oczarować swoim głosem. Po emigracji na Zieloną Wyspę zaprzestała koncertowania w kraju. Wyjątkową okazją do posłuchania jej w Polsce są jej występy na festiwalu „Kopyść”.

Klang to założony w 1997 roku, męski sekstet wokalny specjalizujący się w wykonywaniu a capella utworów o tematyce morskiej. Dla wzbogacenia brzmienia i uatrakcyjnienia repertuaru zespół wykorzystuje także gitarę, flażolety, harmonijkę ustną oraz proste instrumenty perkusyjne. Repertuar zespołu to szanty klasyczne- tradycyjne pieśni pracy wykonywane na starych żaglowcach, autorskie pieśni i ballady żeglarskie w atrakcyjnych, często jazzowych aranżacjach oraz powszechnie znane piosenki żeglarskie. Jako jedyny zespół w Polsce, wykonuje polskie przedwojenne pieśni morskie we współczesnych, atrakcyjnych dla słuchacza opracowaniach wokalnych. Zespół posiada także autorski program dla dzieci o tematyce marynistycznej-,, Od kałuży do oceanu”. W swoim dorobku zespół posiada następujące wydawnictwa: płyty CD :Coś się zdarzyło , Tego właśnie chciałem oraz płytę z piosenkami żeglarskimi dla dzieci- Od kałuży do oceanu. Atrakcyjny repertuar, brzmienie, wysoki poziom muzyczny oraz łatwość nawiązywania kontaktu z publicznością sprawiają, że zespół jest zapraszany na większość odbywających się w Polsce festiwali szantowych oraz wykonuje wiele koncertów solowych. Klang koncertował także w Chile, Peru oraz w Niemczech.

On: wokalista, wirtuoz gitary i pełen refleksji autor tekstów piosenek, związany z nurtem piosenki żeglarskiej. Przez pewien okres współtworzył z Jurkiem Porębskim zespół Bluska (nagrali razem album "Dziękuję Ci Oceanie" z utworami J. Porębskiego). Potem odwiedzał nas jako solista, a także z zespołem „Stare Dzwony”. Spod jego skrzydeł wyszło też wielu młodych zdolnych wykonawców piosenek żeglarskich. m.in. właśnie Dominika Żukowska, z którą obecnie występuje w duecie.

Ona: wokalistka, obdarzona pięknym głosem i niezwykłą wrażliwością. Interpretując wykonywane utwory w ujmujacy sposób porusza struny w sercach odbiorów.

Razem na swój niepowtarzalny sposób łączą klimaty morskie wraz z najpiękniejszymi balladami Bułata Okudżawy, Włodziemierza Wysockiego i Żanny Biczewskiej. To naprawdę niezwykłe połączenie motywów marynistycznych z balladą rosyjską: od nostalgicznego utworu żeglarskiego „Byle dalej” aż po „A przecież mi żal” Okudżawy. Prawdziwe perełki poezji śpiewanej.

“Szurawa” to człowiek-instytucja, jeden z animatorów polskiego ruchu szantowego, w czasach, kiedy ten jeszcze raczkował. Jedna z postaci kultowych i współtwórca legendarnego zespołu Stare Dzwony. To ciągle poszukujący pasjonat-marynista, radiowiec, dziennikarz, tłumacz i gawędziarz. Napisał "lekturę obowiązkową" polskich miłośników muzyki mórz - antologię "Szanty i Szantymeni" zwanej powszechnie w polskim środowisku szantowym Biblią Szurawskiego. W lutym 1999 r. okrążył Przylądek Horn na s/y "Zawisza Czarny". Poza tym, co niezwykłe: to wirtuoz koncertiny, wciąż całym sercem oddany temu instrumentowi z dawnych pokładów. To właśnie dzięki niemu możemy poznać dźwięki tradycyjnej pieśni żeglarskiej, a także usłyszeć je na jego płycie: "Gnany wiatrem", której tytuł całkowicie oddaje charakter artysty.

Od siebie możemy dodać, że Marek to niepoprawny, ale skuteczny optymista i za każdym razem cieszymy się kiedy możemy go u siebie gościć. Z tych wszystkich względów nie mogło zabraknąć „Szurawy” na Jubileuszowym XXX Festiwalu w Białymstoku, bo Kopyść kocha „Szurawę”, a „Szurawa” - Kopyść:

"...dla mnie "Kopyść" jest nie tylko oryginalną, ale chyba jedyną imprezą szantową w Polsce, która ma "serce". Takie "serce". I to serce przyciąga i dobrych wykonawców, i wierną od lat publiczność, która wie, że przyjaźń rodzi przyjaźń, zapał jest zaraźliwy, i że prawem ludzkiego serca jest serce odwzajemniać. Dlatego od lat na "Kopyść" przyjeżdżam i cierpię, kiedy są lata kiedy przyjechać nie mogę."

(Marek Szurawski, Kopyść 2002)

Bard polskiej sceny szantowej, nasz przyjaciel i żeglarz, który zaprzedał duszę muzyce żeglarskiej. Jego pierwszy raz na Kopyści to rok 1995 – usłyszeliśmy wtedy „GooRoo” jako solistę. Przez następne lata występował na zmianę z zespołem Smuglers (1996 i 1998) i zespołem Packet (1997), by od 1999 roku powrócić do występów solowych. Jego wizytówką jest mocny niski głos o pięknej barwie, unikalna interpretacja piosenek i doskonały kontakt z publicznością, co doskonale widać i słychać przy porywających serca dźwiękach North West Passage.

Grzegorz jest laureatem ogromnej ilości nagród, w ostatnich latach otrzymał mi.in Nagrodę Prezesa Polskiego Związku Żeglarskiego (Shanties 2006) oraz Nagrody im. Tomka Opoki za najlepszy tekst piosenek premierowych: "Żeglareczki" (Shanties 2002) i „Moje Mazury” (Shanties 2008).